یادگارِعُمر
درباره وبلاگ


حافظ سخن بگوی که بر صفحۀ جهان ------- این نقش ماند از قلمت یادگارِ عُمر ---------- خوش آمدید --- علی
نويسندگان
شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

مُختارِ ثقفی



ادامه مطلب ...
شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

مُصعَب بن زُبَیر



ادامه مطلب ...
شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

ابن زیاد



ادامه مطلب ...
شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 

 گــر ناز کشی زِ یــــار سهل ست
 چون یار اهل ست کار سهل ست
 گــر هست  به روزگار اهــــــلی
 نـا اهلیِ روزگــــــار ، سهل ست

 
 *******
 یـا رَبّ  نـظـرِ تـو بَــر نـگـردد
 بـرگـشتنِ روزگـــار سهل ست

شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 

 جـــــــــوانی چون نسیم نوبهار ست
 ولی بر رنگ و بویِ گُل سوار ست
 اگــــــــــــر دریافتی بر دانِشَت بوس
 وگر غـــــافل شدی افسوس افسوس

 سرودۀ «نوعی خَبوشانی» رحمه الله
 متوفّی در قرن یازدهم ه.ق

شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 

 نهادی بر سَرِ بالینِ من پای
 سَرَت بالینِ بیمــــاری نبیند

 از «حیرتی تونی» رحمه الله
 متوفّی قرن دهم ه.ق

شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

عثمان بن عفّان



ادامه مطلب ...
شنبه 30 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 

 حــــلمِ حقّ ، گـر چـه مُـواساها  كُند
 چونــکه  از حَدّ  بگذرد ، رُسوا کند

 مثنوی معنوی
 دفتر سوم
 اثر قرن هفتم ه.ق

 مُواسا یا مُواساة یا مُواسات یعنی
 آسایش و راحت و
 نیکـخواهی و خیراندیشی و
 نیکویی و احسان و
 غمـخواری و شفقت و مهربانی و
 همدمی و رفاقت و موافقت .
 یاری کردن و رعایت وصلح کردن و غمخواری نمودن .

جمعه 29 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 ذكر ابتلائه
 و سبب جلائه
 روّح الله روحه
 زاد لنا فتوحه

 حضرت سيادت
 [ امیر سیّد علي همدانی رحمة الله علیه
 متوفّی در قرن هشتم ه.ق ]

 فرمود كه :
 بسى ابتلاء
به ما رسيد
 در سَفَر و حَضَر
 كه
بعضى از آن ابتلاء به سبب فقهاء رسيد و علماء
 و بعضى به سبب مُلوك و اُمَراء
 و بعضى شايد كه بود به شُرورِ نفسِ ما
 و آن بلاها از حضرت حقّ تعالى باشد بر ما محضِ عطاء .

 اگر چه به صورت ، آن نمود بلا
 چنانكه فرمود حضرت مصطفى صلّى الله عليه و سلّم :

 « أشدّ البلاء على الأنبياء
 ثمّ على الأولياء
 ثمّ على الأمثل فالأمثل » .

 دلى را كـــز غـــمِ عشقـش ، سَرِ موئى  خـبـر باشد
 زِ تـشريفِ  بـلاى دوست ، بَر وى  صـــد اثـر باشد 
 كسى كز غمزۀ مستش  ،  چو زلفِ او پــــريشان شد
 زِ نام و ننگ و كفر و دين  به كلّى بی خــــبر باشد
 گـــدایی را کـــه  با سلطانِ بــی هـمـتا بُـوَد ســـودا
  دلـش پيوسته ريش و ، عيش تـلخ و ، ديـده تَر باشد
 «على» گوهر كسى يابد ، كه او ، از سَر قَدَم سازد
 كسى افــــتد گـهر مـعنى تـو را گـر قَدرِ سَـــر باشد  
 

 و فتنۀ علماء اگرچه
بسيار است
 امّا يكى از آن فتنه‌ها اين بود كه
 وقتى مرا زهر دادند
 و حقّ تعالى از هَلاكت نگاه داشت
 
و ليكن اثرِ آن در تن باقى است
 
تا در سالى يك‌ بار اندك وَرَمى پيدا میـشود
 
و زردآب میرود و باز خشك میـشود
 
و قصّه آن بود كه
 در بعضى ديار با علماء در مجلسى
نشسته بودم
 و چند
كلمه‌اى از قول حقّ گفته
 و علماء را
از آن سخت ناخوش آمده
 
و با همديگر گفته كه
 اگر اين نوع سخنان را بارِ
ديگر عوامّ از اين سيّد بشنوند
 از علماء عقيده بردارند ،
 پس تدبيرى بايد كرد تا
سيّد دفع شود به حيات يا ممات
 
و بعد از مشورت اتّفاق كردند كه
 سيّد را زهر بايد دادن كه ميراث است
.
 
لاجَرَم دعوتِ شگرف ساختند
 و مرا طلب داشتند
 و التماس نمودند كه البتّه خدمت
ِسيّد را
 بايد كه حاضر شود در مجلسِ جمعيّت
 
تا بركتِ صحبت سيّد به اهل مجلس برسد ،
 پس اجابت نمودم و برفتم
.

 و در راه با ولىّ ملاقات افتاد
 و آن ولىّ چند دانۀ
حبّ الملوك دردهان من نهاد و گفت بخور
 از براى
خدا و من نيز خوردم و گفتم: موافقت بايد كردن ،
 اجابت نكرد 
 
و چون به آن مجلس رسيدم
 اهل آن مجلس
به‌ غايت تعظيم نمودند
 و در قدح
شربت آوردند
 و به عزّتِ تمام عرضۀ تشرّب
داشتند
 و من نيز تشرّب نمودم از آن قدح
 و
بعده معلوم شد كه در آن شربت زهر بوده است ،
 لاجرم
زود از آن مجلس برخاستم
 
و اهلِ مجلس هرچه تمام‌ تر بود التماسِ توقّف نمودند
 
امّا اجابت نكردم بلكه مسارعت نمودم
 تا به حجرۀ خود
 
و قى و اسهالِ قوى پديد آمد
 و زهر از من دفع شد
 و بعد از اَذاى كثير
خوش شدم ،
 فَلاجَرَم
بعد از آن از صحبتِ عُلماى بى‌ ديانت احتراز كردم
 
اگرچه ايشان در غيبت و تهمت بسيار كوشيدند ،
 جزاهم الله بما يريد
 إذ هم أولاد يزيد
 
فعليه اللّعنة بالمزيد.

 امير ضياء الدّين كاشغرى عليه‌ الرّحمة فرمايد :

 اللّعن على يزيد فى الشّرع يجوز
 
و اللّاعن يحوى حسنات  و يجوز
 

 
و فتنۀ ملوك و امراء نيز اگرچه بسيار است
 امّا يكى از آن فتنه‌ ها اين بود كه
 در بعضى ديار رسيدم
 و سلطان آن ديار طالب صحبت آمد
 
و به اكرام و اعظام و اجلالِ تمام به نزديك خود طلب نمود
 و
من اجابت نكردم
 و آن سلطان را غضب آمد
 و اسبى
از مِس ساختن فرمود
 
و چون آن اسب تمام شد بر آتش نهادند ،
 تا مس آتش گشت
 
و آن سلطان تهديد شديد میـفرستاد و میـفرمود كه
 در شهر ندا كنند كه
 سيّد را بايد به صحبت سلطان آمدن
 و الّا
بر آن اسبِ آتشين او را سوار سازند
 
و همچنين تا چهل روز اسب را گرم  مى‌ساختند
 
و باز خنك مى‌شد
 و بعد از تهديد و نداى او
من در صحبت آن به سلطان نرفتم ،
 و بعد از چهل روز سلطان در صحبت آمد
 
و به ادب  تمام قيام نمود و عذر ما .

 زِ جـــــــــــامِ شـوق شده مست و شيشه بــشكسته

 ميـــانِ عـربده محبوبِ خوش‌ لِقــــــــا ديـــــــــده  
 زِ نـنـگِ خـــــود شده يك‌ سـو ،  در حــــريمِ ذات 
 جـــــــمالِ آن مـــــــهِ بـی چـون و بـی چـرا ديده
 «علايى» از چه شدى مست چون نخوردى مى ؟ 
 زِ ديـــده مست شــود  هــر كس و ، تــو نــــاديده

 ***********
 از کتاب خلاصة المناقب
 ( در مناقب امیر سیّد علي همدانی رحمة الله علیه )
 نویسنده مرحوم نورالدّین جعفر بَدَخشی [قرن 8 ه.ق]
 


جمعه 29 شهريور 1392برچسب:, :: :: نويسنده : علی

 

 

 ای سُلیمان ، در میــــانِ زاغ و باز
 حِلمِ حقّ شو ، با همه  مُرغان بِساز
 مثنوی معنوی
 دفتر چارم
 اثر قرن هفتم ه.ق



آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 2
بازدید دیروز : 22
بازدید هفته : 192
بازدید ماه : 1441
بازدید کل : 103998
تعداد مطالب : 2000
تعداد نظرات : 1
تعداد آنلاین : 1

Alternative content